Εισαγωγικό κείμενο

Τι είναι παγκοσμιοποίηση;

«Είναι γεγονός ότι η λέξη παγκοσμιοποίηση συνηθίζεται, πλέον, να χρησιμοποιείται όλο και περισσότερο, στην προσπάθεια να εξηγηθούν διάφορα γεγονότα και καταστάσεις, ανεξάρτητα από το χώρο στον οποίο εξελίσσονται, ανεξάρτητα αν εστιάζει κανείς στην οικονομική, στην πολιτική, ή στην κοινωνική και πολιτιστική πλευρά των πραγμάτων. Είναι, επίσης, αλήθεια ότι η ευρεία χρησιμοποίηση του όρου παραπέμπει και σε εξίσου διαφορετικές αφετηρίες προσδιορισμού του». (Από την εισαγωγή της έκδοσης)

Μέσα από τις 192 σελίδες αυτού του μεγάλου σχήματος βιβλίου περιγράφεται η πορεία των πέντε χρόνων  (από το 1997 μέχρι και το Δεκέμβρη του 2002) κινητοποιήσεων ενάντια στους G8, στην Ευρωπαϊκή Ένωση, στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, τον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου, την Παγκόσμια Τράπεζα…

Η πολύπλευρη χρησιμοποίηση του όρου «παγκοσμιοποίηση» από τους κρατούντες βρέθηκε στο στόχαστρο των πολέμιων. Αυτών που ξεκίνησαν να αντιπαρατίθενται στις ολιγοήμερες συνεδριάσεις των διάφορων αξιωματούχων φτάνοντας αρκετές φορές στο σημείο να μπορούν και να τις διακόπτουν. Κι ύστερα ήρθαν οι λυσσαλέες δολοφονικές επιθέσεις των μισθοφόρων τους  στο Γκέτεμποργκ…

Η έκδοση συνοδευόμενη από πληθώρα φωτογραφικών ντοκουμέντων διατρέχει όλο το χρονικό διάστημα που αναδεικνύονται οι μεγαλύτερες στιγμές, όταν η διαμαρτυρία γίνεται έμπρακτη αντιπαράθεση με τις επιδιώξεις των κρατούντων…  Ξεφυλλίζοντάς το θα [ξανα]βρεθούμε –μέσα από τις ζωντανές περιγραφές των χρονικών και από τις 203 έγχρωμες φωτογραφίες– μαζί με τους «πολέμιους» την ώρα που ξεχύνονται στους «δρόμους του κόσμου» κρατώντας πανό με όλες τις απόψεις, πλακάτ, σημαίες, ντουντούκες, φωνάζοντας συνθήματα, άλλοι με πρόσωπα σκεπασμένα με μαντήλια «για να φανεί το πρόσωπο της εξέγερσης», άλλοι με πρόσωπα σοβαρά ή γελαστά ή προβληματισμένα, καταγγέλλοντας τις κρατικές δολοφονίες, τη φτώχεια, το ρατσισμό, «λερώνοντας» με συνθήματα τους τοίχους, άλλοι επιδιδόμενοι σε ζογκλερικά «κατορθώματα», άλλοι μεταμφιεσμένοι σε δράκους ή πεταλούδες, κραδαίνοντας ροζ καρδούλες-πλακάτ που γράφουν «Love changes everything» και άλλοι ξηλώνοντας πεζοδρόμια, ανάβοντας φωτιές για οδοφράγματα και τρέχοντας ανεξέλεγκτοι μέσ’ στην καρδιά της  σύγκρουσης. Θα τους συναντήσουμε ολόγυμνους στη μέση του δρόμου να φωνάζουν «η Ευρώπη του μεγάλου κεφαλαίου μας ξεγυμνώνει», άλλους να δημιουργούν θεατρικές σκηνές και παντομίμες, να τραγουδούν, να χορεύουν, να κρατούν μπαλόνια και να βγάζουν τη γλώσσα στην εξουσία, και άλλους να «χώνουν» μολότοφ…

Θα μπορούσε όλο αυτό το διάστημα να χωριστεί σε τρεις περιόδους:

α) Από το Άμστερνταμ μέχρι το Δεκέμβρη του 1999, όπου πραγματοποιείται η επίσκεψη του Κλίντον στην Αθήνα. Σε γενικές γραμμές αυτή η περίοδος θα μπορούσε να χαρακτηριστεί από μια γενικότερη προσπάθεια των δυνάμεων εκείνων που ήθελαν να διευθετήσουν και να εντάξουν τις κινητοποιήσεις σε ένα σύστημα συνδιαλλαγής και διαμαρτυρίας.

β) Από την επίσκεψη Κλίντον μέχρι και την εξέγερση στη Γένοβα. Η επίσκεψη του πλανητάρχη γίνεται ορόσημο και σηματοδοτεί τις εξελίξεις στις μετέπειτα κινητοποιήσεις, πυροδοτώντας μια σειρά από αντιπαραθέσεις, στις οποίες καθοριστική είναι η παρουσία και δραστηριοποίηση των ανεξέλεγκτων αγωνιστών και των αναρχικών. Το Black Block γίνεται ο μόνιμος εφιάλτης των χαλίφηδων και των βεζίρηδων.

γ) Η τελευταία περίοδος δεν έχει ακόμα «κλείσει». Έχει σαν αφετηρία το αμέσως μετά τη Γένοβα διάστημα και συνεχίζεται μέχρι τώρα. Χαρακτηρίζεται από μια προσπάθεια επαναφοράς των κινητοποιήσεων στα «ισορροπημένα» πλαίσια των διαμαρτυριών και των διαπραγματεύσεων, μέσα από τις οποίες ζητείται να αναδειχθούν οι νέοι φορείς αποσυμπίεσης της παγκόσμιας οργής των καταπιεσμένων και του εξωραϊσμού της εκμετάλλευσης.

Από το βιβλίο αυτό, μπορούν να βγουν σημαντικά συμπεράσματα γιατί τα γεγονότα, οι περιγραφές και η κατάθεση των εμπειριών είναι αρκετά κατατοπιστικά.

Στις σελίδες του περιέχονται επίσης, οι συναντήσεις, τα «μαγειρέματα» και τα σχέδια των μεγαλόσχημων, που κάθε φορά επισφραγίζουν την εξόντωση και την εξαθλίωση εκατομμυρίων ανθρώπων σ’ όλο τον πλανήτη. Και όπως χαρακτηριστικά αναφέρεται στη εισαγωγή είναι σε τελική ανάλυση η επιβεβαίωση της συνέχισης των εγκλημάτων «όλων αυτών που έπνιξαν στο αίμα κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1990, τις εκατοντάδες ‘‘εξεγέρσεις της πείνας’’ από την Κινσάσα έως την Τζακάρτα, από την επαρχία Τσιάπας έως το Πακιστάν και την Ινδία. Όλων αυτών που μετά την λήξη του λεγόμενου ψυχρού πολέμου και τις επιθέσεις της 11ης Σεπτέμβρη συνεχίζουν τα εγκλήματα τους με όχημα αυτή την φορά την σταυροφορία ενάντια στην ‘‘τρομοκρατία’’ ενός εχθρού όπως λένε αόρατου, δίχως σύνορα, ενός εχθρού στον οποίο δεν παραχωρούν καν τον τίτλο του εμπόλεμου».

Η έκδοση αυτή καταγράφει τις κινητοποιήσεις ενάντια στη λεγόμενη παγκοσμιοποίηση σαν μια συμβολή στον αγώνα όλων όσων, πεισματικά, συνεχίζουν να αγωνίζονται, να συγκρούονται και να εξεγείρονται με όποιες μορφές επιλέγουν για την κοινωνική απελευθέρωση από κάθε μορφής κυριαρχία.

Είναι έκδοση του Αρχείου Κοινωνικών Αγώνων – Αναρχικής Αρχειοθήκης, περιλαμβάνει 203 έγχρωμες ανέκδοτες φωτογραφίες από το αρχείο της Ελένης Γρηγοριάδου και εκτεταμένα χρονικά και αφηγήσεις των κινητοποιήσεων ενάντια στη λεγόμενη παγκοσμιοποίηση από το 1997 μέχρι το Δεκέμβρη του 2003.

Επισκόπησις