Εισαγωγικό κείμενο

Η έκδοση αυτή, εκτός των άλλων, αφιερώνεται σ’ όλους τους νέους που συμμετείχαν στην ξέφρενη μαθητική εξέγερση της δεκαετίας του ’90. Σ’ όλους εκείνους που αρνήθηκαν τον ρόλο του εκπαιδευόμενου, που αρνήθηκαν να προσφέρουν τις ζητούμενες απαντήσεις, που συμμετείχαν στις «μεγάλες» ή «μικρές» καταστροφές της εκπαιδευτικής διαδικασίας. Σ’ εκείνους που το μόνο που παραχώρησαν ήταν η «μικρότερη δυνατή προσπάθεια», σ’ όλους εκείνους που δεν σταμάτησαν να γοητεύονται από κάθε παράβαση των κανόνων, που επέμειναν πεισματικά να μην συμμετέχουν στην κατασκευή «καινούργιας γνώσης» στην θέση της υπάρχουσας «κοινής».

Και τέλος, σ’ όλους αυτούς που ροκάνισαν τον «εκπαιδευτικό χρόνο». Σκαστοί ακόμα και αν «παρευρίσκονταν», ενθουσιασμένοι μπροστά σε κάθε προοπτική απόδρασης, αναιδείς και καχύποπτοι μπροστά σε κάθε εκδημοκρατισμό της βαρεμάρας και της πλήξης που υποχρεώθηκαν να καταναλώνουν, αρνητικοί στο χτίσιμο της «επικοινωνίας και του διαλόγου», επιρρεπείς στην συλλογική αντιπαράθεση με την εκπαιδευτική εξουσία.

Η έκδοση περιέχει πλήθος ανέκδοτων φωτογραφιών, χρονικά και κείμενα για τα γεγονότα και τις κινητοποιήσεις, από το Μάιο του 2006 έως τον Απρίλιο του 2007.

Υπάρχει, επίσης, μία αναδρομή στην πρώιμη μεσαιωνική εποχή, όπου συναντούμε την εμφάνιση του πανεπιστημίου, ενώ ταυτόχρονα σκιαγραφούνται οι συνολικότερες συνθήκες, τα χαρακτηριστικά που είχαν τα πρώτα πανεπιστήμια, η επίδραση της εκκλησίας, και οι εξελισσόμενες κυριαρχικές ανακατατάξεις, που σημαδεύτηκαν σε βάθος χρόνου από την ακμή και την παρακμή αυτοκρατοριών όπως η ρωμαϊκή, την συγκρότηση των πόλεων και αργότερα του έθνους – κράτους.

Καταγράφεται επίσης, εκτός των άλλων, ο ρόλος και η επίδραση της Μεταρρύθμισης και της Αναγέννησης. Στην συνέχεια υπάρχει συνοπτική αναφορά σ’ ό,τι αφορά τον ελλαδικό χώρο κατά την προεπαναστατική περίοδο για να παρακολουθήσουμε κατόπιν την ίδρυση του ελληνικού κράτους, του πρώτου πανεπιστημίου και κάθε μεταρρύθμισης μέχρι τις ημέρες μας, προσπαθώντας να δίνουμε πάντα τα συνολικότερα χαρακτηριστικά κάθε περιόδου στην οποία συναντάμε εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις κυρίως, αλλά όχι μόνο, για τα πανεπιστήμια.

Ευελπιστούμε να έχουμε κινηθεί με λειτουργικό τρόπο στην κατεύθυνση της αποσαφήνισης, όσο μας ήταν δυνατόν, της αλληλουχίας και της αλληλεπίδρασης των τρόπων και των μορφών επιβολής της κυριαρχίας πάνω στις ανθρώπινες κοινωνίες μ’ αφορμή τις λεγόμενες εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις.

Σ’ αυτήν ακριβώς την κατεύθυνση και σε σχέση με τις συγκεκριμένες πρόσφατες φοιτητικές κινητοποιήσεις αποστασιοποιούμαστε από την λογική εκείνη που θέτει και αναζητά απαντήσεις καταφατικές ή αρνητικές σε ερωτήματα του τύπου αν αυτές οι κινητοποιήσεις «προχώρησαν τα πράγματα μπροστά ή τα πήγαν πίσω». Είναι για εμάς μια λογική που μοιάζει να θεωρεί τους κοινωνικούς αγώνες επιχειρήσεις που έκλεισαν και οφείλει κάποιος να προχωρήσει σε λογιστικό απολογισμό κερδών και ζημιών για να βγάλει το ανάλογο πόρισμα.

Το αν αυτοί ή οι οποιοιδήποτε αγώνες καταλήγουν στην επαναφομοίωση, αναστέλλουν ή αναιρούν διαδικασίες ενσωμάτωσης είναι για εμάς ζητούμενο μιας ευρύτερης κοινωνικής διεργασίας και αντιπαράθεσης με τις συνολικότερες δυνατότητες επιβολής της εξουσίας. Άλλωστε, ποιος μπορεί να αρνηθεί ότι, δυστυχώς, το αποτέλεσμα τόσων και τόσων απεργιών στους εργατικούς χώρους, που πρόβαλλαν μισθοδοτικά αιτήματα, τελικά είναι το επιθυμητό για την εξουσία;

Ποιος μπορεί να αρνηθεί ότι μεγαλύτεροι μισθοί σημαίνουν και μεγαλύτερη κατανάλωση; Ποιος μπορεί να αγνοήσει ότι η μείωση των ωρών εργασίας μπορεί να υιοθετηθεί από την εργοδοσία που θα καλύψει τις ανάγκες της με την εντατικοποίηση, την μεγαλύτερη παραγωγικότητα, την «ορθολογικοποίηση» και τον εκσυγχρονισμό των επιχειρήσεων;

Ποιος μπορεί να παραβλέψει τις αφομοιωτικές ικανότητες της κυριαρχίας όπως αυτές αναδείχτηκαν μετά το ξέσπασμα κοινωνικών εκρήξεων το Μάη του 68, όπου μεταξύ άλλων η αμφισβήτηση της θέσης της γυναίκας, η αμφισβήτηση των δοσμένων αυθεντιών ή των οικονομικών μοντέλων αποτέλεσαν καύσιμη ύλη για την μετάλλαξη της εξουσίας και την χάραξη νέων καινοτόμων και επαναστατικών γι’ αυτήν δρόμων;

Μέσα από την ιστορική αναδρομή που παρατίθεται, μπορεί κανείς εύκολα να διακρίνει, ότι είναι αδύνατον να μιλά κανείς για υπεράσπιση των φοιτητικών συμφερόντων ορίζοντας και διαφοροποιώντάς τα από εκείνα του κράτους.

Επισκόπησις